środa, 16 września 2015

Jak złapać rosyjskiego szpiega, czyli książka nie całkiem szpiegowska...

Hej kochani,
znalezione na www.blendspace.com

Dzisiaj kolejny post, którego bohaterem będzie (i tu jak przypuszczam wielka niespodzianka!) książka... mam nadzieję, że niedługo ten trend na blogu jakoś się odwróci, bo widzę, że tematycznie baaaardzo mocno skręcamy w stronę biblioteki ;) a to przecież nie wszystko, co dzieje się w Sumikolandii! ale do rzeczy - dzisiaj będzie o sporym literackim rozczarowaniu, czyli o książce "Jak złapać rosyjskiego szpiega", której autorem jest Naveed Jamali. Dlaczego to wielkie rozczarowanie? Zapraszam! 

znalezione na znak.com.pl
Bardzo, ale to bardzo nie lubię, kiedy książka mi się nie podoba.. z kilku różnych powodów - nie tylko dlatego, że lekko żałuję czasu, jaki poświęciłam na jej przeczytanie, ale głównie ze względu na autora. Ponieważ sama próbuję od dawien dawna przelać trochę trapiących mnie (choć nie przesadnie mądrych!) myśli z pomocą elektronicznego atramentu, na równie elektroniczny papier, zdaję sobie sprawę, jak trudno jest napisać coś, co ma jakikolwiek sens. Jak trudno jest ubrać myśli w słowa i to nie byle jakie słowa, ale takie, które sprawią, że myśl będzie jasna i przejrzysta, a czytelnik ukontentowany. To nie jest łatwe zadanie. To jest zdecydowanie zadanie bardzo żmudne, wymagające samodyscypliny i pewnego rygoru - wena ma niewiele do powiedzenia.. i tym smutniej, kiedy książka zupełnie nie spełnia pokładanych w niej nadziei i oczekiwań. 

Przed lekturą "Jak złapać rosyjskiego szpiega" miałam nadzieję, że literacka karuzela rzuci mnie gdzieś w rejony Johna Le Carre i jego trylogii o Jasonie Bourne czy chociaż będzie jakoś z lekka wobec takich klasyków naśladowcza, ale nadal utrzymana w tym dobrym nurcie szpiegowskiej klasyki. Nic, nic z tych rzeczy! Nie próbujcie podchodzić do tej książki z takim nastawieniem, bo srogo się zawiedziecie. Ta książka ma dla mnie tyle wspólnego z klasyką literatury szpiegowskiej, co filmowa dokrętka "Dziedzictwo Bourne'a" z klasyczną trylogią. Czyli nic. 

znalezione na classtools.net
W mojej ocenie "Jak złapać..." jest trochę taką powieścią ku pokrzepieniu serc. Dużo w niej wyświechtanych sloganów - ja musiałam na chwilę odłożyć książkę po zdaniu: Większość ludzi lubi Amerykanów. hmmm.. serio? Wytrąciło mnie to na kilka minut z równowagi i zachwiało całą moją nadwątloną pewnością, że w każdej książce można znaleźć coś dobrego i ważnego. Ta historia jest niestety przesycona takimi napuszonymi myślami. Flaga amerykańska, jak w kinowych szlagierach kina wojennego klasy B, powiewa nieustająco w tle. I chociaż nie mam nic, zupełnie nic, przeciwko patriotyzmowi, to jestem zdania, że siła tkwi w umiarze, a nie w nadmiarze. Przypuszczam, że książka znajdzie swoje grono fanów po obu stronach Atlantyku, ale niestety ja się do tego grona nie jestem w stanie dopisać.

Oczywiście nie jest tak, że wszystko w "Jak złapać..." jest złe. Narracja jest bardzo zgrabnie poprowadzona, całość czyta się przyjemnie, lekko i bardzo szybko (nie wiem, czy książka szpiegowska powinna się tym charakteryzować, ale to inny temat). Znajdziecie w "Jak złapać..." sporą dawkę humoru i kilka dobrych obserwacji, prowadzonych z punktu widzenia imigranta. Dodatkowo, jeżeli lubicie takie typowe historie o realizowaniu "american dream" to jest to wręcz klasyka tego gatunku! Wtedy wszystko się tutaj zgadza - podążanie za marzeniami, los zdeterminowanego imigranta, walka o kraj w obliczu zagrożenia, etos marynarki wojennej USA itd. 
Jedynie wątek szpiegowski jest nieco grubymi nićmi szyty i dla wszystkich wielbicieli gatunku będzie oczywiste, że akcja szpiegowska, która miała miejsce 'chwilę temu' nie ma prawa być opisywana tak szeroko w powieści. Chyba, że to nie była akcja szpiegowska, albo jej priorytet i stopień utajnienia niewiele odbiega od tajności rozmów dwóch piętnastolatek na przerwie w szkole.. 

znalezione na lynettenoni.com
Tak bardzo nie lubię, kiedy książka mi się nie podoba.. tak bardzo nie lubię pisać, że tak wiele jest rzeczy, które mi się w powieści nie podobają, albo nie wydają się realistyczne czy dobrze przemyślane. O wiele lepiej cieszyć się z kolejnej znakomitej lektury, która zasili domową biblioteczkę... Niemniej, to tylko moje odczucia, zatem jeśli lubicie takie książki i moja recenzja Was nie zniechęca, to czytajcie śmiało :)
Wasza Sumikowa

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Znak LiteraNova

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz